دیگه چیزی به تولد دو سالگی عسلم نمونده و قراره جشن سه نفره خانوادگی بگیریم پارسال جشن گرفتیم البته خیلی بزرگ نبود و مهمونها حدود بیست نفر بودند.عسلمون هر روز شیرین زبونتر میشه و از صبح ساعت ۹ میره مهد تا ساعت ۳ بعد از ظهر.مربیاش میگن خیلی با ما حرف میزنه ولی ما متوجه نمیشیمتو گروهی که عسل ما هست یه( خانوم سوئدی به اسم میا یه نروژی کاترینا و یه عرب اسرا الف با کسره)کار میکنن که اسرا کارای عسل ما رو انجام میده.البته خانوم فارسی زبان که از دوستای  خانوادگی هستیم هم کار میکنه که بهش سفارش کردیم و خیلی هواشو داره و حرفاشو واسه مربیا ترجمه میکنهاگه مجبور نبودم نمیزاشتمش مهد چون خودم کلاس زبانم تموم نشده بود و باید شروع میکردم مجبور شدمیه خاطره جالب روز اول من و فاطمه رفتیم مهد و باباش امتحان داشت و نتونست بیاد وقتی با همه گروهها اشنا شدیم فاطمه با مربیا و بچه ها بازی میکرد و من و خانوم مدیر رفتیم دفتر تا با هم صحبت کنیماز من اصرار که میخوام فاطمه تو گروه سبز که مهناز کار میکنه باشه و از اون انکار که نمیشه و گروه سبز تکمیله و تو گروه ابی جای خالی داریمهر چی میخواست منو راضی کنه من رو حرف خودمو میزدم خیلی اعصابم خورد شده بود  اخه از قبل از هر کس میپرسیدم میگفتن خودتون میتونین گروهشو انتخاب کنید یه دفه گفت نه.منم بغض کردم و گفتم نه نمیخوام بزارمش مهد.مدیر که خیلی مهربون و خونسرد می خواست منو متقاعد کنه و گفت روزی یک ساعت به مهناز میگیم باهاش فارسی صحبت کنه خوبه خلاصه ما برگشتیم پیش بچه ها دیدم عروسک من خوشحال و خندون با بچه ها بازی میکنه و انگار نه انگار روزه اوله و محیط و ادما براش جدیده.مدیر به من نگاه کرد و گفت فاطمه خیلی اجتماعیه و اینجا خوشحاله شما چرا گریه میکردیمن خجالت کشیدم و دلخور از فاطمه که چرا با من همکاری نکرد.اونجا بود که فهمیدم دل نازک و احساساتی بودن زیاد خوب نیست.اما مادرا میفهمن من چی میگم تو غربت تنها دلخوشی من و همسرم دخترمون بود که تو این مدت حتی ده دقیقه بدون فاطمه نبودم یه دفه پنج شش ساعت جدایی واقعا سخته.اینم عکسای عسلم.

تو راه مهد میگه مامان واستا عکس(وایسا عکس بگیرم)

مامان قربون اون زنخدونت

پی نوشت.دو بار پستم تکمیل شد و تا میخواستم ثبتش کنم یه دفه همش پاک شد.